Surfing In The Land of Down Under

Lieve Allemaal,

Geweldig ik zie net dat mijn drie pagina lange verslag, niet is geplaatst en verloren is gegeaan in cyber space. Ik weet zeker dat er een manier is om deze informatie terug te vinden, tenminste als je een mega nerd bent. En dat bedoel ik op de aardigst mogelijke manier. Zij zijn namelijk net zo verantwoordelijk voor het veranderen van ons leven als Edison want zonder al deze bijzonder intelligente nerds zou ik een stuk of 30 brieven schrijven en naar Nederland moeten versturen. Dit duurt duidelijk veel langer dan het duurt om gewoon een nieuw verslag te schrijven op zend te drukken en alles wat jullie nu hoeven te doen is mijn pagina adress in te typen en je bent weer volledig op de hoogte. een hoera voor de nerds!

Maar goed waarom naar Austarlie?
Je kent vast wel het gevoel dat je s'ochtends je ogen open doet, maar ze liever dicht wil houden? Je lijf pijn doet? En als je eenmaal buiten je deur staat, het liefst onzichtbaar zou zijn zodat je tenminste tegen niemand goede morgen hoeft te zeggen. De auto's rijden te hard, kippen maken te veel lawaai, de zon is te heet en de regen te nat? Werken, grrrrrrrrrrr.
Mocht je dan de luxe hebben in een land te wonen, waar men dan zegt, joh je hebt een burn out! Neem even rust, zal je werkgeven je een paar weken vrij geven en zo niet beschermd de wet je en zal je ziekteverlof opnemen. Je krijgt begeleiding als je niet weet wat je nu moet doen. Wil je het zelfde werk doen? Wil je iets anders?

In het leven van een duikgids werkt dat even anders, want toeristen komen niet wanneer je, je geweldig voelt en vol met energie, nee ze wachten niet op je goede humeur en verwachten dat je altijd op je best bent, het is tenslotte hun vakantie. Ik had geen keus, ik had rust nodig en wel nu! Ja ik stopte met werken zodat ik volledig op mezelf en de komst van mijn zus en Tjeerd kon consentreren. Het waren een geweldige bijna 3 weken. We genoten van elkaar en van Palau.

We zijn naar de watervallen geweest, waar Diogie door dolle heen was, steeds probeerde hij het schuim van het water te vangen. Hij zorgde dat zijn pack samen bleef en rende vooruit om te checken of het veilig was en dan helemaal terug om er zeker van te zijn dat we niet gevolgd werden. We hebben gedoken en ja ze hebben manta's gezien! We hebben zelfs bewijs.
Het camperen op de rock islands was echt fantastisch! Tjeerd leverede het eerste voedsel in de vorm van een landcrab en s'middags speert Michael een vis, die we heerlijk op ons kampvuur koken samen met kokosnoten als snacks. Natuurlijk hadden we ook eten mee maar het is veel leuker om van het land en de zee te leven. We hadden een kleine hoop dat Diogie en Jenka ons een paar kippen zouden bezorgen, maar helaas. De regen dreef ons terug naar 'vaste' land. Het was echt een fantastische tijd. Ik weet zeker dat ik heel veel dingen niet genoemd heb, maar ik denk dat Fre en Tjeerd jullie al het een en ander verteld hebben.

Nadat Fre en Tjeerd vertrokken, arriveerde mijn oude flatgenoot Paul. Omdat hij druk zou zijn met zijn onderzoek had Michael gevraagd op Diogie te letten terwijl ik in Australie zou gaan zoken naar werk. Ik kon bij vrienden logeren. Zoals sommige van jullie zelf ervaren hebben kan je, je voorstellen dat toen ik arriveerde mijn ogen uitkeek. Wat een verschil met Palau, wat veel mensen, auto, hoge gebouwen en oh wat een overvloed aan spullen. De eerste week kon ik niks dan alleen maar alles in me opnemen, wandeleen, fietsen en... surfen! Wat een geweldige gevoel als je eindelijk tegen de golven ingezwommen bent, dan omdraaien en op het juiste moment snel genoeg peddelen om de golf precies op het juiste moment te nemen. Dan op je board te springen en te balanseren op je board en golf, het is als vliegen over het water, heerlijk!!!

De tweede week ben ik naar Melbourne gegaan, mijn meest recente huisgenoten zijn hier naartoe verhuisd. Wat een rare ervaring om in een stad te zijn, maar ook een waanzinnige buzz. Maar hier wil ik niet wonen dus terug naar de Gold Coast, ik was er klaar voor, werk zoeken. Helaas na elke salon aan de kust bezocht te hebben wil niemand een kapster aannemen die al ruim 6 jaar niet als zodanig gewerkt te hebben en ook nog eens een werkvisum wil hebben. Gek genoeg ben ik helemaal niet zo telleurgesteld. Het heeft niet zo mogen zijn, terug naar Palau, terug naar mijn pack.

Ondertussen ben ik alweer een week of 3 terug in Palau en heb natuurlijk het een en ander te vertellen, maar daar mogen jullie even een weekje ofzo op wachten. Wil het eerst in Word schrijven:-)
Jullie zijn in mijn hart, heel veel liefs en succes en plezier voor de finalle morgen ochten/middag of avond!! Hup Holland Hup!!
NicXXXX