Tigersharkcity!

Lieve Allemaal,
Hier weer eens een berichtje uit paradijs. En wat heb ik een verhaal te vertellen! Donderdag morgen krijgen we een telefoontje van een Palauaan, hij verteld dat er een walvis is aangespoeld dichtbij Peliliu. Aangezien Mandy, mijn baas, toch al zou gaan duiken, moesten we dit natuurlijk verder gaan onderzoeken. De duizende seabreams die samen komen konden wel even wachten.

De walvis ligt ver van het rif af, in het ondiepe, we kunnen het net aan herkennen als een walvis, als we door een verrekijker kijken. Terwijl we aan het kijken zijn, zie ik ineens een schaduw, TIJGERHAAI!!!
Er blijken verschillende haaien rond te zwemmen. Mandy, Henni, Pat en ik grijpen onze duikspullen en springen gewapeld met een stok het water in. Niet dat die stok veel kan doen tegen een aanval van een tijgerhaai, maar het geeft ons een soort gevoel van veiligheid. Algauw zwemt er een mega groot vrouwtje op ons af, maar zodra ze ons ziet/voelt draait ze zich om en zwemt weg. Dit gebeurd een keer of 10, maar echt heel dichtbij komen ze niet. Het zijn minstens 5 verschillende haaien.

Het tij komt in, dus nu kunnen we met de boot helemaal om het rif heen naar de walvis. Het blijkt een baby spermwhale te zijn van ongeveer 25 foot. Het schijnt nogal te stinken, maar daar heb ik natuurlijk geen last van. Het water ziet rood van het bloed dat uit de walvis stroomt. Er zijn duidelijk bijtafdrukken te zien van haaien. De staart is grotendeels weggevreten, de darmen drijven op het water en liggen half op het kadaver. Vet drijft op het water en druipt uit de huid. Er gaat zoveel door me heen, ik kan wel huilen voor het sterven van de kleine walvis ik kan wel schreeuwen van geluk dat ik dit mag zien en meemaken!

De foto's die Mandy gemaakt heeft zijn wel oke , maar allemaal te ver weg. Dus we 'moeten' terug. Dit vindt niemand erg natuurlijk. Als we aankomen op de plek waar we de baby hadden achtergelaten is er geen teken van te zien. We varen verder naar het zuiden en kunnen haar zien liggen, dichter bij het rif, maar niet dichtbij genoeg om er weer naar toe te gaan. Dit keer concentreren we op de tijgerhaaien. Continue schreeuwd er iemand, daar is er 1, daar is er 1!
Dit keer is het tij uitgaand en het bloed stroomd over het rif waar de tijgerhaaien proberen over het rif te komen naar de walvis.

Ik hang aan de ladder van de boot, met 1 hand aan de ladder en in de ander een camera. De haai kijkt me aan, het voelt alsof ie in mijn ziel kijkt, me inzich opneemt en besluit dat ik niet intressant ben en zwemt weg.

Vervolgens springen we allemaal het water in. Het gedrag van de haaien is totaal veranderd. Het zicht is een stuk slechter en daardoor veel moeilijker te zien waar ze zijn. Door de geur van het bloed maakt ze drijgender. Niet agressief, maar nieuwsgierig en ze komen veeeel dichterbij.

Nu weten we dat de meeste ongelukken met tijgerhaaien gebeuren in ondiep water met slecht zicht. We zorgen dat we op een minimale diepte van 5 meter zitten en dekken elkaars ruggen. Op ongeveer een meter afstand draait een van de haaien bij me weg. Mijn hart is op tilt en ik kan het wel uitschreeuwen van geluk. Oog in oog met een tijgerhaai en niet 1 maar wel minstens 6 verschillende en ik leef nog!!!:-)

Als ik na deze fantastische dagen eindelijk mijn oogjes sluit, zie ik maar 1 ding, HAAIEN!!!

Heel veel liefs NicX