Lang weekend

Lieve allemaal,

1 oktober ofwel independence day voor Palau! Ik was uitgenodigd voor een lunch met een dame van de Nederlandse ambasade in Manilla, Mandy en de 2 studentes Marieke (NL) en Kristin (Duitse maar studeert in NL) bij de Drop Off Bar. Daarna gaf Mandy ons een tour door het Etpison museum, waar ik al wel eerder geweest was maar het is nog leuker wanneer Mandy er een hele geschiedenis les bij geeft. Heel erg interesant, ik kende al best wat van de verhalen door haar boeken, maar het is nog leuker als de schrijver en oprichter van het museum zelf verteld.

United Natations day, dit is echt een lachertje, want dit is helemaal niet op 2 oktober, maar omdat Palau graag een extra lang weekend wilde en independence day op donderdag viel, was United Nations day makkelijk te verschuiven naar vrijdag. Dit jaar werden de boot races ook op deze dag gehouden. Dit is een ware happening in Palau en word onder de Japanees and Palauan friendship bridge (oude KG Bridge) gehouden. Het gaat altijd tussen Yamaha en Mercury motoren, voor het eerst sinds lange tijd hebben wij (yamaha) niet alle races gewonnen. Geweldig om vrienden te hebben met een eigen boot, zo hadden we de beste plek, precies waar de boten de bocht om moetsen. Het grappige dat de boeien langzaam maar zeker steeds verder weg dreven en zo de race baan steeds groter werd.

Dat was even schrikken van de week. Ik krijg een smsje dat er een tsunami watch is voor Palau. Dit houdt in dat er wordt uitgekeken, maar er is nog geen waarschuwing. Een half uur later wordt de watch alweer ingetrokken. Gelukkig, niks aan de hand. Men is hier van overtuigt dat ze op de veiligste plek zitten want elke typhoon draait altijd net optijd weg van Palau, oke we krijgen veel wind en regen, maar dat is normaal. Dus maak je vooral geen zorgen!

Eindelijk was het dan zover, ik mocht Michaels boot besturen, ja dat klinkt heel makkelijk, maar dat valt best nog tegen. Nu ken ik de meeste riffen wel maar als jij zelf ineens verantwoordelijk bent de ondiepe riffen vooral niet te raken, is het ineens een heel ander verhaal. Hij teste me natuurlijk, door bijv. De slang van de benzine ineens los te maken of voor het starten de motor in een versnelling te zetten zodat ie niet starte. Ik had ze allemaal gelijk door, echt leuk. Uiteindelijk is hij het water ingesprongen om te snorkelen, zodat ik een beetje alleen kon varen en hem natuurlijk weer netjes op te pikken. Echt fantastisch, ik denk dat ik mijn roeping gevonden heb, hhahaha, nee niet echt duiken blijft nog steeds de top.

Met Diogie gaat het ook nog steeds super. Hij slaapt de hele nacht door en maakt me vaak net voor mijn wekker 5.45 wakker. De wormen zijn ook eindelijk allemaal weg, dat mag ook wel na 3 kuren, dacht ik zo! Dus ik ben eindelijk af van het koken van kip, hij krijgt nu gewoon puppy voer. Hij luistert steeds beter en hij gaat zitten wanneer je hem dit zegt. Hij is zelfs al een keer op de boot geweest. Samen met zijn grote zus Shenka. Hij vond het echt heerlijk en heeft zelfs even gezwommen. Op de terug weg waren beide puppies volledig uitgeput en kropen beide dicht tegen me aan.

Af en toe is ie wel een beetje een mietje met andere honden. ALs ie ze eenmaal kent is het geen probleem, dan wil ie alleen maar spelen, maar als het een onbekende is, kruipt ie tussen je benen en/of jankt zachtjes. Gister is ie naar het strand geweest, waar toevallig de vrienden waren waarvan ik Diogie heb geadopteerd. Zij hadden 1 van hun honden bij zich, het was een gezellige hereniging. Toen er een 4de hond bij kwam wilde Diogie er alleen maar mee spelen. Voor een tijdje ging het allemaal heel leuk, totdat de hond van mijn vrienden ineens genoeg van hond 4 had en hem flinkt te pakken nam, waarop hij flink jankte. Diogie schrok zo van het hele gebeuren dat hij zelf al jankend weg vluchte, terwijl hij helemaal niet aangevallen werd.

Als je me een beetje kent weet je dat ik best een beetje bang ben voor honden, maar voornamelijk vreemde honden die dan ook nog eens blaffen. Het was daarom best een hele stap om een puppy te nemen. Maar ik kan je vertellen het is de beste manier om honden beter te leren kennen. Als ik in mijn eentje nu een vreemde hond tegen kom, zal ik hem niet proberen te ontwijken door de straat over te steken. Er is totaal geen gevoel voor angst, deze is vervangen voor intresse en nieuwsgierigheid.
Het duiken, is nog altijd geweldig, maar ik ben veel te veel verwend en er is even niet iets heel bijzonders daar onderwater. Ik kan niet wachten tot de manta’s weer gaan paren!!!

Nou dat was het wel weer voor nu. Heel veel liefs en knuffels,
NicX